Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 6 listopada 2018 r. oddalający skargę na decyzję LWINGiK w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego w sprawie o ujawnienie danych w rejestrze ewidencji gruntów

03.06.2019

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 30 października 2018 r. sprawy ze skargi M. C. oraz J. H. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego z dnia [...] stycznia 2018 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego w sprawie o ujawnienie danych w rejestrze ewidencji gruntów oddala skargę.

 

Jak można przeczytać w uzasadnieniu:

 

„(…) Art. 15 ustawy o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych stanowi, że spółka jest osobą prawną i działa na podstawie statutu. Spółka od daty jej powołania jest reprezentowana na zewnątrz przez statutowo powołany organ. Spółka dla zagospodarowania wspólnoty gruntowej we wsi O. gm. H. reprezentowana jest przez Zarząd. (…)

(…) Zarządzeniem nr [...] z dnia [...] czerwca 2015 r., Wójt G. H. wyznaczył zarząd spółki, ale wśród jego członków nie ma skarżących. Sąd (…) w całości podziela pogląd zaprezentowany w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 23 sierpnia 1968 r., III CZP 73/68, publ. OSNC 1969/5/90, że podmiotami "powołanymi do zarządu, reprezentowania wspólnoty na zewnątrz, a więc również występowania w sprawach dotyczących nieruchomości wchodzących w skład wspólnoty, są wyłącznie przewidziane w statucie organy wspólnoty. Poszczególny uczestnik wspólnoty może działać w omawianym zakresie jedynie za pośrednictwem organów statutowych, a nie własnym swoim prawem.

 (…) podzielając stanowisko prezentowane przez organ odwoławczy skarżący M. C. nie posiada interesu prawnego do występowania w sprawie niniejszej skoro dotyczy ona spraw spółki, a mianowicie aktualizacji w ewidencji gruntów polegającej na ujawnieniu nazwy spółki utworzonej do sprawowania zarządu nad wspólnotą gruntową wsi O., G. H., składu zarządu spółki oraz obszaru wspólnoty gruntowej i wykazu uprawnionych do korzystania z tej wspólnoty.”

 

Dodatkowo WSA w Lublinie w niniejszym orzeczeniu zwraca uwagę na:

 

„ (…)W wyroku z dnia 5 kwietnia 2011 r. (sygn. akt: VI SA/Wa 2031/10) WSA w Warszawie wskazał, że sama odbitka ksero nie jest dokumentem w rozumieniu przepisów k.p.a. i nie może dokumentu zastąpić. Nie zawiera ona bowiem oryginalnego podpisu wystawcy, który stanowi conditio sine qua non istnienia dokumentu. Zwykła odbitka ksero (tj. odbitka niepoświadczona, niestanowiąca dokumentu) nie zastąpi nigdy dokumentu, na bazie którego powstała. Jest tylko znakiem istnienia oryginału. Pogląd, że niepoświadczona kserokopia dokumentu nie może być uznana za dowód w sprawie wyraził NSA w wyroku z dnia 20 maja 2003 r., wydanym w sprawie sygn. akt: III SA 110/03. (…)”.

 

Cała treść wyroku wraz z uzasadnieniem dostępna jest w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod linkiem: http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/26F483F3F9